Tussen zien en zijn, (mijn) reflecties na een avond bij De Donkere Kamer
Vandaag was ik bij de donkere kamer. Het prachtig event georganiseerd door Kaat Celis: voor en door fotografen. Het was een interessante avond waarbij veel gedeeld werd over de verstrengeling van fotografie in onze levens waar vanavond vooral zichtbaar werd dat we onze fotografie veelal gebruiken als dagboek. De taal van de foto’s van iedere fotograaf is authentiek eigenzinnig en vertelt zo intens veel.
Voor mij voelde het alsof de beelden van hart tot hart spraken. Terwijl ik mijn eigen archief van twintig jaar fotografie aan het verhuizen ben, besef ik hoe mijn foto’s steeds weer een spiegel vormen: een rode draad van reflectie door mijn leven.
Bijna twintig jaar werk ik als freelance fotograaf. Tussen de opdrachten door liep altijd een ander spoor: mijn eigen werk. Zelfportretten, analoge fotografie, experimenten met licht en materiaal. Nu ik verhuisd ben en in een nieuwe omgeving leef, zoek ik opnieuw vorm. Mijn verlangen richt zich op ‘buiten zijn’.
Elke dag achter mijn computer voelt als een verloren dag. Ik wil buiten zijn. Ik wil voelen. Ik wil de wind langs m’n huid voelen, de zon op m’n huid voelen gloeien, ik wil de druppels van de regen als tranen over m’n huid naar beneden laten glijden of als kleine prikjes op mijn huid laten vallen wanneer ik een duik in de zee neem. Dit zie ik terug in het project Transcripts of the Sea, het werk van Stefan Vanfleteren.
Het gaat ook bij mij over maskers wat welke maskers hebben wij op in ons leven welke maskers dragen wij in contact met wie? Welke maskers dragen wij in contact met onszelf en wanneer gaat deze masker af of houden we deze angstvallig af op? En wat is wat is er van het ego? Wat is van het zijn? Wat is het denken en wat is het voelen? Herkenning dus als Floor Martens over haar boek en expo Verstrengeld verteld.
Met mijn fotografie heb ik ook systemisch gekeken naar mijn familie van herkomst uit de foto’s kan je heel veel informatie halen die vertellen een verhaal van vroeger. In hoeverre zijn de overledene onder ons nog bij ons? In hoeverre zijn de gesprekken die wij met ze voeren echt? Wat is toch die energie? Energie is alles alles is energie, dat is de magie. Herkenning dus, dat rouw in je fotografie verweven is en magie teweeg brengt bij Anaïs Lopez, in The Turtle and the Monk.
Tussendoor drie pitchers met stuk voor stuk interessante projecten: over leven met je lichaam dat je op jonge leeftijd voor de helft in de steek laat (Yael Weiser), postnatale depressie van mannen (Kevin Vaesen) en de hunkering naar oneindig leven en de bizarre omstandigheden rond deze hunkering (Sveta Kaverina).
Foto van Anton Corbijn getoond tijdens De Donkere Kamer
Ook oorlog was een terugkerend thema deze avond. Wat ik ook zie in mijn leven. Steeds weer die bunkers: op de Geniedijk waar ik in mijn tienerjaren op verkenning ging, mijn atelier op de 1800 Roeden (munitieopslag WOI) en nu twee bunkers in m’n eigen tuin! Mijn nieuwe woonplek waar ik me nog niet helemaal geaard voel.
Marieke van der Velden vertelde over een dialoog met een Palestijnse fotograaf Eyad Baba. En hun parallelle verbinding met de liefde voor de stad waar ze leven. Waar de één dat met vele anderen, de nog levende stedelingen, familie en vrienden moet loslaten en wezenlijke, vreselijke vragen stelt. Waar de ander zo goed als veilig deze intense, rauwe gebeurtenissen aanschouwd, doorvoelt en doorgeeft. Een intens verdrietig verhaal waar we allemaal stil van zijn.
Als last but not least Anton Corbijn, met zijn nieuwe boek dat een prachtig overzicht geeft van zijn gehele oeuvre als fotograaf. Wat mij intrigeert is zijn manier van werken. De rode draad hier is Loslaten. Loslaten wat men verwacht, even aangeven wat je wil en dan in het moment zijn om te fotograferen, loslaten wat men er vervolgens van vind en dan tientallen jaren later erop terugkomen. Want dan is de foto wel mooi, zelfs heel waardevol.
Deze avond liet me opnieuw voelen waarom ik inmiddels al ruim 20 jaar fotografeer: om te reflecteren, om te verbinden, om het leven tastbaar te maken. Niet als product, maar als een reis. Een reis van kijken, zien, beleven, loslaten en opnieuw verkennen.